Michel Boonefaes maakt poppen. Een oude sok, een gebreid sjaaltje of een paar bontgekleurde mouwen naait Michel aaneen en transformeert ze tot levende lappendekens. Michels poppen zien er in eerste instantie wat ruw uit maar hun blikken verraden een onwennige en verlegen kijk op de wereld om hen heen. Wat zijn dit voor wezens?

De poppen van Michel zijn niet louter knuffel.  In de orthopedagogiek wordt de rol van de pop of  knuffel als een transitioneel object beschouwd dat deuren naar kunst en spiritualiteit opent. Poppen zijn van allen tijde. Aanvankelijk fungeerde de pop als idool en werd hij bij mythische handelingen in dienst van religie gebruikt. Soms werd de pop een persoonlijke beschermheilige, een soort amulet dat geluk moet verzekeren. Zo werd in het oude Egypte, de bakermat van onze cultuur, de geest van het koren bewaard in een pop die van het koren werd gemaakt.  Ook in onze hedendaagse wereld, is de pop nog alom aanwezig. Niet enkel als speelgoed voor de allerkleinsten, maar ook in andere vormen waar volwassenen veel betekenis aan hechten. Denk bijvoorbeeld aan de avatars in vele computergames die we als digitale versies van poppen mogen interpreteren. 

De poppen van Michel lijken een soort missing link te zijn tussen dier en mens. In tegenstelling tot de brute, beestachtige wezens uit de Griekse mythologie zijn de wezens van Michel ingetogener, braver en passief van aard. Als deze bescheiden imaginaire wezens er in slagen een warm gevoel te ontlokken, dan kunt u er van op aan dat ook ergens in u, misschien diep verborgen, nog een zachte knuffel huist.